Ik ben blij dat mijn verloofde niet naar de race is gekomen sinds het weer slechter werd en het was een zachte 32 graden, bewolkt, met windstoten tot 20 mph. De start / finish van de race was in een enorm, open veld, dus er was geen bescherming voor diegenen die concurrenten wilden aanmoedigen. Ruwe terugkeer naar de racescene! De race had wel een verwarmende tent, waar Adidas Zx 750 Uomo een groep van ons ineenstapelde totdat onze afstand werd geroepen tot de startlijn. Het eerste deel van de helft was om een ??lus van 0,7 mijl rond het veld te lopen voordat de 10K-lus binnenging (die we twee keer zouden uitvoeren). De eerste helft van ons, na het voltooien van de extra lus en op weg naar de 10K-lus, werd verkeerd gericht en voltooide uiteindelijk een ander gedeelte van de lus van 0,7 mijl. Toen we ons hun fout realiseerden en uiteindelijk de 10K-traillus binnengingen, hadden mijn zenuwen hun maximum bereikt. Mijn maag draaide en ik voelde het ontbijt mijn keel weer binnenkomen. Een snelle bocht naar rechts en ik slaagde erin om niets van mezelf of van andere concurrenten te krijgen. Dit gebeurde een tweede keer ongeveer 2 mijl later. Vlak voordat ik echt begon te wanhopen dat mijn eerste race uit de rails liep,Nike Air Max 270 React Damen herinnerde ik me een tactiek uit een artikel dat ik een tijdje terug had gelezen: glimlachen.

Een studie gepubliceerd door onderzoekers van Ulster University en Swansea University in Psychology of Sport Exercise toonde aan dat glimlachen tijdens het sporten de 'running economy' of de hoeveelheid zuurstof die je in een bepaald tempo gebruikt, kan verbeteren. Het kan ook het psychologische effect hebben dat de waargenomen inspanning afneemt, wat een weerspiegeling is van hoe moeilijk we denken dat een activiteit is. Hoe gemakkelijker je denkt dat de activiteit is, hoe groter de kans dat je harder gaat pushen of sneller gaat. Hoewel mijn doel op dit punt tijdens de race niet noodzakelijkerwijs was om harder te duwen, kon glimlachen me (en mijn maagklachten) kalmeren? Ik dacht dat het het proberen waard was!

Ik bereikte de eerste Adidas Zx Flux Mens heuvel bij mijn eerste doorgang op de 10K-lus en in plaats van mijn weg omhoog te grimassen, besloot ik mijn parelwitte blanken te ontharen en het hel te geven. Tegen de tijd dat ik de top van de heuvel bereikte, wauw, voelde ik me beter! Was dit allemaal gewoon een psychologische truc? Zeker, dit is van korte duur en het zal allemaal terugstromen zodra ik de achterkant van deze heuvel begin af te rennen. Maar dat deed het niet. Mijn maag rustte, mijn humeur opgeheven, mijn tempo versnelde!

En voor de rest van de race, telkens wanneer mijn gewrichten of spieren begonnen te klagen, kraakte ik een glimlach en duwde ik erdoorheen. Hill op mijl 9? Geen probleem! Ik voelde me zo goed aan de top dat ik een vreemde vroeg om een ??foto van me te maken op het hoogste punt in Falmouth: de top van Mt. Zig (er is een grote, houten schommel www.elrincondeosca.es om op te zitten voor de foto!). Bij mijl 12,5 dacht ik zeker dat het plezier voorbij was. Ik wist dat er nog een laatste heuvel was en mijn benen voelden alsof ze stalen staven erdoorheen hadden. Toen ik naderde, zag ik heel veel mensen lopen en grommen naar de laatste helling. Ik haalde diep adem, leunde erin en glimlachte de heuvel op. Ondanks de vermoeidheid voelde ik een golf van energie en liet ik de hamer vallen om sterk te eindigen en was blij dat ik me niet vreselijk voelde na het be?indigen van mijn eerste race in een lange tijd. Ik kreeg de medaille van mijn finisher, pakte een kop warme soep en kon met voldoende tijd om terug te gaan naar het hotel om te douchen voor het uitchecken. Opluchting!

Ik moedig iedereen die zich in de pijngrot of op een dieptepunt bevindt emotioneel / fysiek / mentaal tijdens een race aan om Adidas Zx 750 Dames te proberen een glimlach te kraken en jezelf eraan te herinneren hoe gelukkig je bent om daar te zijn. Neem in je omgeving en voel je dankbaar dat je lichaam in staat is om de ongelooflijke dingen die het doet te doen!

Toen ik met deze blog begon en gewicht verloor en tonnen positieve bekrachtiging had, voelde ik me geweldig. Ik leefde in een plaats van positiviteit en mogelijkheid. Maar dat is gemakkelijk als het goed gaat.
?
Toen kreeg ik veel kritiek van een paar verschillende plaatsen, en eerlijk gezegd wist ik niet hoe ik de storm moest doorstaan. Ik lees een boek genaamd de subtiele kunst van het niet geven van een F * ck en een passage resoneerde echt met mij. Hij spreekt over de angst voor wat mensen zullen zeggen over jou, voortkomend uit de angst dat al je onzekerheden op je worden geprojecteerd.
?
Het is gemakkelijk om kritiek weg te werken als het volledig ongegrond is, toch? Maar wat als die kritiek je raakt waar je het kwetsbaarst bent? Zelfs als je je logisch realiseert dat je onzekerheden ongegrond of irrationeel zijn (nee, ik? Nooit ...), prikt het nog steeds. Op dat moment realiseerde ik me dat ik "klein" begon te spelen uit angst om gekwetst te blijven.
?
Maar zoals de wijze wijze Brene Brown in een podcast zei, luisterde ik onlangs: "waar we het meest bang voor zijn, is al gebeurd." Ik was bang voor meer kritiek; Ik was bang dat mijn onzekerheden direct op mij werden geprojecteerd.
?
Het andere ding over angst: als je iets niet probeert omdat je bang bent dat je gaat falen - dan faal je nog steeds EN mis je de kans dat je onderweg echt uitblinkt of op zijn minst iets leert.